Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας η ακαταλληλότητα του πόσιμου νερού μας οδηγεί στο εμφιαλωμένο νερό. Έτσι ξοδεύετε μία μικρή περιουσία, αν και γνωρίζετε ότι είναι μόνο μία προσωρινή λύση. Αν πάλι επιλέξετε το φιλτραρισμένο νερό γνωρίζετε πώς θα βρείτε το κατάλληλο φίλτρο;
Σήμερα κυκλοφορούν εκατοντάδες φίρμες εμφιαλωμένου νερού με τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά του, αλλά και η γνώση του φιλτραρίσματος έχει προοδεύσει ώστε να διατίθενται συσκευές για κάθε ποιότητα νερού προς φιλτράρισμα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπερδεύεται ο καταναλωτής και να μην γνωρίζει τι να επιλέξει. Η προστασία του καταναλωτή άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό τον οδηγό θα ανακαλύψετε το τί πρέπει να ψάξετε για να καταναλώνετε καθαρό, πόσιμο νερό.
Πιο αναλυτικά ο οδηγός περιλαμβάνει:
1. Ένα σύντομο ιστορικό για τα προβλήματα νερού που αντιμετωπίζουμε σήμερα
– τι νερό μπορούν να παράσχουν οι δήμοι
– τι μπορεί το κράτος να ελέγξει και να επιβάλλει
2. Προβλήματα πόσιμου νερού και οι πηγές τους
– γιατί τα συστήματα στο σημείο χρήσης είναι πιο λογικά και αποτελεσματικά
– γιατί είναι προσωπική σας ευθύνη να εξασφαλίσετε το δικό σας καθαρό νερό
– γιατί ως το 2020 πάνω από 30 εκ. σπίτια θα έχουν από ένα σύστημα καθαρού νερού
– γιατί πρέπει να προστατεύεστε από τα εξής: χλώριο, χλωραμίνη, βακτήρια, μόλυβδος, αμίαντος, χημική ρύπανση, κύστες
3. Ποιες είναι οι βασικές διαθέσιμες τεχνολογίες φιλτραρίσματος πόσιμου νερού για τον καταναλωτή και ποια τα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα από κάθε μία:
– Κοκκώδης ενεργός άνθρακας GAC
– Συμπαγής ενεργός άνθρακας CTO
– Απόσταξη
– Αντίστροφη Όσμωση RO
– Ρητίνη KDF
– Υπεριώδης Ακτινοβολία UV
– Οζονίωση
αλλά και η χρήση του εμφιαλωμένου νερού σήμερα
4. Προστασία του καταναλωτή όταν αγοράζετε ένα σύστημα φιλτραρίσματος νερού
– Τι είναι το NSF;
– Γιατί το NSF είναι βιομηχανικό πρότυπο παγκοσμίως από το 1992;
– Πώς το NSF συγκρίνεται με τις εκθέσεις των καταναλωτών
5. Οι κρυφές χρεώσεις του φιλτραρισμένου νερού
Εάν το νερό όλης της γης, γλυκό και θαλασσινό ήταν να χωρέσει σε ένα γαλόνι (3,79 lt), το διαθέσιμο καθαρό νερό θα ήταν ίσο μόνο με ένα κουτάλι της σούπας. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτού του κουταλιού θα είναι πόσιμο νερό! Στο σπίτι σας, μόνο το μισό του 1% της κατανάλωσης νερού οικιακής χρήσης σας είναι για πόσιμο νερό – ακόμα και αυτή η μικρή ποσότητα βαρύνει όλες τις λειτουργίες της υγείας σας!
ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΠΟΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΥ
Το 1972, η “Clean Water Act” στις ΗΠΑ στόχευσε στην «ρύπανση από σημειακές πηγές» που προέρχεται από συγκεκριμένες βιομηχανίες και βιομηχανικούς χώρους. Η πράξη βοήθησε να γίνουν μαζικές εκκαθαρίσεις των ποταμών, λιμνών και ρεμάτων και να αποφύγουν τον βιολογικό θάνατο σε πολλές περιπτώσεις.
Η ενέργεια αυτή βοήθησε να επιλύσει τα προβλήματα σημειακής μόλυνσης αλλά οι μη σημειακές μολύνσεις παραμένουν ακόμα αχαλίνωτες παγκοσμίως. Αυτού του είδους οι μολύνσεις προέρχονται από υδρορροές, διαρροή σηπτικών δεξαμενών, διαρροή δεξαμενών αποθήκευσης βενζίνης και γεωργική ρύπανση του εδάφους.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ έχουν δώσει εντολή στις επαρχίες με τη συμμετοχή της EPA (Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος), να ορίσουν τα ελάχιστα αποδεκτά επίπεδα μόλυνσης πόσιμου νερού που παρέχεται μέσω των τοπικών δημοτικών συστημάτων σε κάθε επαρχία.
Τα δημοτικά συστήματα ρυθμίζονται με κρατικές κατευθύνσεις και παρακολουθούνται από τοπικές αρχές. Τους επιτρέπεται να παρέχουν νερό με συγκεκριμένα ελάχιστα επίπεδα από ιζήματα, οργανική ύλη και μη – παθολογικά (που δεν προκαλούν αρρώστια) βακτήρια.
Συχνά, παραβιάζονται αυτά τα πρότυπα, ειδικά κατά περιόδους ισχυρής βροχόπτωσης. Παρόλα αυτά, δεν σταματά η παροχή (εκτός από ακραίες περιπτώσεις). Στο μεταξύ οι αρχές υποχρεώνονται να ενημερώνουν τους καταναλωτές και να διορθώσουν το πρόβλημα. Καμιά φορά, για παράδειγμα με τον αμίαντο, το πρόβλημα είναι αδύνατο να επιλυθεί λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων.
Σε περίπτωση εμφανίσεως κρουσμάτων διάρροιας κλπ (μόλυνση νερού) οι καταναλωτές ενημερώνονται να βράζουν το νερό ή να αγοράζουν εμφιαλωμένο μέχρι και πάλι το νερό να γίνει κατάλληλο προς πόση (βλ. και περίπτωση Στεφανοβικιείου Νομού Μαγνησίας).
Στην ουσία, το κράτος δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα σε μία νύχτα. Τα προβλήματα είναι τόσο τεράστια και πολύπλοκα. Για παράδειγμα, στις 300.000 τοποθεσίες εναπόθεσης τοξικών αποβλήτων, η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος ασχολείται κατά προτεραιότητα μόνο με 1000 από αυτές. Πέντε χρόνια αργότερα λίγες τοποθεσίες έχουν ουσιαστικά καθαριστεί και η μόλυνση στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα θα παραμείνει για δεκαετίες, ακόμα και αιώνες…
Οι δήμοι και εταιρίες ύδρευσης κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν αλλά αδυνατούν να ελέγξουν για μία μεγάλη σειρά από προσμείξεις. Επίσης υπάρχουν απαρχαιωμένα δίκτυα διανομής, όπως σωληνώσεις κατασκευασμένες από μόλυβδο ή αμίαντο. Ένα παράδειγμα είναι η απαιτούμενη συμμόρφωση με την προτεραιότητα της EPA (Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος) που είναι λίστα από 129 τοξικά χημικά που βρίσκονται παγκοσμίως στο πόσιμο νερό – στην ουσία οι περισσότεροι δήμοι ελέγχουν για λιγότερο από 30 από αυτές!
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΥ
ΧΛΩΡΙΟ
Η πειραματική χρήση του χλωρίου ξεκίνησε το 1890 για να καταπολεμήσει αρρώστιες όπως χολέρα και τύφο. Σύντομα κέρδισε ευρεία αποδοχή λόγω του χαμηλού κόστους και άμεσης αποτελεσματικότητας στο να «σκοτώνει» οτιδήποτε επικίνδυνο μικρόβιο στο νερό. Το χλώριο επέτρεψε στα πληθυσμιακά κέντρα να ξεπηδούν και να ευδοκιμήσουν χωρίς επιδημικές εξάρσεις.
Το πρόβλημα με το χλώριο είναι ότι είναι ένα γνωστό δηλητήριο και η ασφάλεια πίνοντας χλωριωμένο νερό μακροπρόθεσμα (σε όλη τη διάρκεια ζωής μας) είναι αβέβαιη. Επίσης, το χλώριο αντιδρά με το νερό και τη σάπια οργανική ύλη όπως φύλλα, ιζήματα κλπ για να δημιουργήσει μία οικογένεια από χημικά ονόματι τριαλογονομεθάνια ή THM’s, τα οποία περιλαμβάνουν χημικά όπως φορμαλδεΰδη και φορμαλίνη και είναι και τα δύο εξαιρετικά καρκινογόνες ενώσεις ακόμα και σε μικρές ποσότητες.
ΧΛΩΡΑΜΙΝΗ
Η χλωραμίνη είναι μία άλλη ουσία που χρησιμοποιείται σήμερα σε μεγαλύτερους δήμους (όπως π.χ. Los Angeles, ΗΠΑ). Σε δίκτυα όπου τα επίπεδα χλωρίου είναι στα ανώτατα υψηλά όρια αλλά ακόμα απαιτείται μεγαλύτερη απολύμανση, η δημόσια Υπηρεσία θα προσθέσει ένα μίγμα χλωρίου / αμμωνίας. Η χλωραμίνη παρουσιάζεται ως εντελώς ασφαλής αλλά με την αποποίηση ευθύνης του να μην χρησιμοποιείται επεξεργασμένο νερό με χλωραμίνη στα ζώα ή στα ενυδρεία (σκοτώνει τα ψάρια)!
ΒΑΚΤΗΡΙΑ
Εάν είστε σε ένα δημοτικό σύστημα όπου το νερό χλωριώνεται με χλώριο ή χλωραμίνη, θεωρητικά είστε προστατευμένοι από βακτήρια. Παρόλα αυτά εάν η χλωρίωση είναι ελλιπής από τη δημοτική πηγή στη βρύση σας, τα βακτήρια μπορούν να μολύνουν εκ νέου το νερό οπουδήποτε μέσα στο δίκτυο ύδρευσης. Το σύστημα σωληνώσεων – ακόμα και μέσα στο δίκτυο του σπιτιού σας – ενδέχεται να αναπτύξει βακτήρια μέσα του και συμβαίνει όλη την ώρα.
Αν βρίσκεστε σε μία πηγή ή πηγάδι χωρίς χλωρίωση, τότε είστε ευάλωτοι σε βακτηριδιακή μόλυνση. Ακόμα και οι πιο καθαρές πηγές δεν μπορούν να αποφύγουν τις πρόσκαιρες μολύνσεις από ζώα που είτε πεθαίνουν είτε αφοδεύουν στην πηγή, ή από γειτονικές μολύνσεις (όπως σηπτικές δεξαμενές) που ταξιδεύουν από έναν παρακείμενο υδροκρίτη για να μολύνουν την πηγή. Επίσης, οι σωλήνες είναι πηγή βακτηρίων.
Πολύς κόσμος κάνει περιοδικούς ελέγχους στα πηγάδια ή τις πηγές και βασίζεται σε αυτή τη μέθοδο για να πειστεί ότι έχει καλό νερό. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι υπάρχουν μερικά προβλήματα με τις χημικές αναλύσεις (tests).
Πρώτον, τα test αυτά είναι καλό όταν γίνονται την ώρα που λαμβάνεται το δείγμα. Τα βακτήρια μπορούν να αποκτήσουν ουσίες, αν είναι κατάλληλες οι συνθήκες, που δυνητικά συμβαίνουν ώρες, μέρες ή εβδομάδες αφού έχει γίνει ο έλεγχος (test) και ως αποτέλεσμα παραμένουν απαρατήρητα. Άλλη περιστασιακή μόλυνση μπορεί να συμβεί από ζωικούς ή ανθρώπινους παράγοντες, τους οποίους το test δεν εντόπισε γιατί το δείγμα πάρθηκε προτού γίνει η μόλυνση.
Δεύτερον, το test είναι ακριβό, εξαρτάται τι ελέγχεται. Τα βασικότερα test καλύπτουν βακτήρια (όπως E.Coli), επίπεδα ιζημάτων και αποσυντιθέμενη οργανική ύλη και ποσότητες από συνολικά διαλυμένα στερεά (επίπεδα ορυκτών όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδερο, θείο, κλπ). Με κάθε extra παράμετρο στο test η τιμή ανεβαίνει. Μόλυβδος, αμίαντος και συγκεκριμένα χημικά πρόσμικτα είναι πιο δύσκολα και πιο ακριβά να εξεταστούν (βαρέα μέταλλα).
ΜΟΛΥΒΔΟΣ
Ο μόλυβδος είναι μία συσσωρευτική τοξίνη η οποία παραμένει μόνιμα στον ιστό, ειδικά στον ιστό του μυαλού. Επίσης επηρεάζει το ατομικό βάρος ενός ατόμου. Ενώ ένας ενήλικας εκτεθειμένος στο μόλυβδο μπορεί να απομακρύνει τις τοξικές του συνέπειες για κάποιο διάστημα, δεν ισχύει το ίδιο για τα παιδιά τα οποία αναπτύσσουν γρήγορες και συχνά μόνιμες βλάβες στο μυαλό τους.
Οι μολύβδινες σωληνώσεις και οι συγκολλήσεις μολύβδου στο δίκτυο ύδρευσης είναι οι βασικές αιτίες μόλυνσης του νερού από μόλυβδο. Η Boston Globe εκτιμά ότι το 98% από όλα τα σπίτια έχουν μόλυβδο στο δίκτυο σωληνώσεών τους. Σπίτια ηλικίας πάνω από 20ετία και λιγότερο από πέντε χρόνια τίθενται περισσότερο σε ρίσκο. Επίσης, κατοικίες σε περιοχές από μαλακό (χαμηλά επίπεδα ορυκτών) νερό έχουν τάση να σκουριάζουν πιο εύκολα τον μόλυβδο μέσα από τις σωληνώσεις.
ΑΜΙΑΝΤΟΣ
Ο αμίαντος είναι ένα ακόμα δυνητικό καρκινογόνο στοιχείο που μπορεί είτε να εμφανιστεί από το νερό με φυσικό αμίαντο (όπως σε περιοχές όπου υπάρχει αρκετός ελικοειδής βράχος) ή από αμιαντοσωλήνες. Χιλιάδες χιλιόμετρα από αυτούς τους σωλήνες έχουν τοποθετηθεί σε όλη την Αμερική στη δεκαετία του 1950 και δεν έχουν ακόμα αντικατασταθεί. Το ίδιο συμβαίνει και σε ελληνικά υδραγωγεία.
Ο αμίαντος είναι τόσο μικρός κόκκος που είναι ανέφικτος να απομακρυνθεί στα διυλιστήρια (κεντρικές μονάδες επεξεργασίας). Είναι απαγορευτικά ακριβή η κατασκευή μίας τέτοιας μονάδας απομάκρυνσης αμιάντου και θα έφραζε την κεντρική μονάδα επεξεργασίας νερού μέσα στα 5 έτη λειτουργίας της.
ΧΗΜΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ
Τα χημικά είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους άοσμα, άχρωμα και άγευστα, οπότε και μη ανιχνεύσιμα. Το χλώριο είναι το πιο κυρίαρχο χημικό συστατικό στο νερό μας. Κάποια από τα πιο επικίνδυνα χημικά εμφανίζονται μόνο ως ίχνη (μέρη στο δισεκατομμύριο) αλλά είναι υψηλά τοξικά ακόμα και σε αυτά τα επίπεδα.
Οι πηγές μόλυνσης είναι συνήθως βιομηχανικές ή εμπορικές όπως διαρροή υπογείων δεξαμενών αποθήκευσης για βενζίνη ή βιομηχανικούς διαλύτες όπως τα TCE (τριχλωροαιθάνια). Αυτές οι τοξίνες που διαρρέουν καταλήγουν στα υπόγεια νερά ή στο δίκτυο ύδρευσης του δήμου μέσα από ρωγμές στις κεντρικές σωληνώσεις. Η μεγαλύτερη οικογένεια από αυτά τα τοξικά είναι οι πτητικές οργανικές ενώσεις (VOC’s) συμπεριλαμβανομένων διαφόρων πλαστικών και προϊόντων βενζίνης / πετρελαίου.
Επόμενα είναι η παρασιτική ομάδα όπως η διοξίνη (2-4 D) και η λινδάνη (εξαχλωριδική βενζίνη) που χρησιμοποιείται ως αποφυλλωτική στη σύγχρονη λειτουργία καταγραφής και συναντάται σε πολλές άγριες και αγροτικές περιοχές. Μαζί με τα παράσιτα εμφανίζεται και μία παρασιτική ομάδα όπως το DDT (διχλωρο-διφαινυλυτριχλωροαιθάνιο) και άλλα τοξικά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για απεντομώσεις και έλεγχο.
Επίσης, τα THM’s (τριαλογομεθάνια) που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι μία μεγάλη πηγή μόλυνσης εξαιτίας της ποσότητας χλωρίωσης σε εθνικό επίπεδο. Είναι μία ξεχωριστή κατηγορία των χημικών από το ίδιο το χλώριο.
ΚΥΣΤΕΣ
Η τελευταία αυτή κατηγορία συμπεριλαμβάνει μικροσκοπικούς σκώληκες, παράσιτα και πρωτόζωα. Οι μεγαλύτεροι παραβάτες είναι η γιάρδια και το κρυπτοσπορίδιο που κυρίως προκαλούν διάρροια, αφυδάτωση, εντερικές διαταραχές, ακόμα και θάνατο σε ανθρώπους με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Οι ειδικοί στο νερό εκτιμούν ότι πάνω από 63% του προβλήματος του νερού στις ΗΠΑ σήμερα είναι αποτέλεσμα της γιάρδια και κρυπτοσποριδίου.
Η γιάρδια έχει μέγεθος 7-14 μm σε μέγεθος και το κρυπτοσπορίδιο 3-5 μm. Όταν το περιβάλλον γίνεται αφιλόξενο (όπως η ύπαρξη χλωρίου και η απουσία νερού), τότε και τα δύο παράσιτα μπορούν να λάβουν κυστική μορφή (όπως ένα σκληρό, στρογγυλό, αδιαπέραστο αυγό). Η μορφή της κύστης είναι ανθεκτική στο χλώριο και πολύ ισχυρή για να σκοτώσει.
Οι δήμοι είναι ανήμποροι να απομακρύνουν ολοκληρωτικά αυτές τις κύστες. Οι κύστες έχουν βρεθεί στα πιο μεγάλα δίκτυα ύδρευσης στις ΗΠΑ. Στο Milwaukee της πολιτείας Wisconsin υπήρξε ένα τεράστιο ξέσπασμα από κρυπτοσπορίδιο το 1993 το οποίο σκότωσε πάνω από 100 ανθρώπους. Το San Francisco της πολιτείας California έχει επανειλημμένα ελεγχθεί ως θετικό για γιάρδια και για το χλωριωμένο του νερό που «ταξίδεψε» εκατοντάδες χιλιόμετρα από τα βουνά Sierra.
Το ανθρώπινο σώμα έχει πάνω από 70% νερό. Αποφεύγουμε την πραγματική αλήθεια όταν πιστεύουμε ότι οι προσμείξεις στο πόσιμο νερό είναι λίγες και δεν ασκούν επιρροή. Οι τοπικές αρχές θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν να εγγυηθούν ότι λαμβάνουμε το καλύτερο δυνατό νερό αλλά δεν μπορούν να αναιρέσουν τη ζημιά στις πηγές νερού που έχουν προκληθεί κατά τις δεκαετίες από άγνοια και κατάχρηση.
Είναι στο δικό μας χέρι να πάρουμε την προσωπική ευθύνη να διαφυλάξουμε το νερό που συνήθως πίνουμε και με το οποίο παρασκευάζουμε το φαγητό μας. Αυτή η ευθύνη ξεκινάει από το να επέμβουμε στην τελική χρήση κατανάλωσης ήτοι στη βρύση της κουζίνας μας. Απομακρύνοντας όλους τους μολυσματικούς παράγοντες ακριβώς πριν καταναλώσουμε το νερό είναι η πιο λογική, αποτελεσματική και οικονομική λύση στον καθαρισμό του πόσιμου νερού. Με αυτή τη μέθοδο, μόνο το πόσιμο νερό φιλτράρεται (αντί για όλο το νερό της οικίας).
– Η χρήση του εμφιαλωμένου νερού σήμερα
Το εμφιαλωμένο νερό βρίσκεται σε μια ακμάζουσα άνθηση τον τελευταίο καιρό λόγω όλων των προβλημάτων μόλυνσης που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Οι άνθρωποι το καταναλώνουν λόγω της βελτιωμένης γεύσης του και αυτό τους επιτρέπει να πίνουν περισσότερο νερό. Αυτό που ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί είναι ότι οι προδιαγραφές (standards) για το εμφιαλωμένο νερό δεν είναι υψηλότερες από αυτά για το νερό της βρύσης της κουζίνας τους. Έχει επιτραπεί στις εταιρίες εμφιαλωμένου νερού να πουλούν νερό με ένα ελάχιστο όριο μόλυνσης (βακτήρια, φύκια, βρωμιά, μόλυβδος, κλπ). Όταν το νερό έχει καλύτερη γεύση, ο κόσμος το αντιλαμβάνεται ως καθαρότερο.
Παρακάτω είναι τα μειονεκτήματα του εμφιαλωμένου νερού:
– Ακριβό: Έρευνα του 1985 έδειξε ότι οι καταναλωτές πληρώνουν έως και 1000 φορές περισσότερο το κόστος του νερού της βρύσης.
– Άβολο-ακατάλληλο: Άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν εμφιαλωμένο νερό συχνά έχουν την τάση να έχουν πολλά μπουκάλια στα πόδια τους – άδεια δοχεία ή καινούργιες κανάτες περιμένουν να χρησιμοποιηθούν. Οι άνθρωποι συνήθως συσσωρεύουν το «καθαρό» νερό για ειδικούς λόγους, π.χ. καφές, ποτά, αντί να το χρησιμοποιούν άνετα όποτε χρειάζεται. Υπάρχει πάντα το πρόβλημά του να υπάρχουν πολλά μπουκάλια στα χέρια γιατί δεν χρησιμοποιούνται αρκετά γρήγορα, ή όχι αρκετά μπουκάλια γιατί το νερό καταναλώνεται πιο γρήγορα.
– Δεν υπάρχει νομοθεσία για να είναι καθαρότερο από το νερό βρύσης: Το 1991, στην έδρα της Επιτροπής Ενέργειας και Εμπορίου στις ΗΠΑ, έγινε μία έρευνα στο εμφιαλωμένο νερό με τα ακόλουθα αποτελέσματα:
*25% από τα «ακριβά» νερά (όπως Evian, Perrier, κλπ) αντλούν από τις ίδιες πηγές όπως οι πόλεις!!
*31% υπερβαίνουν τα όρια του νερού της βρύσης για μικροβιολογικές προσμείξεις!
* 25% δεν μπορούσαν να εγγράψουν τις πηγές νερού!
* Ό,τι νερό πουλήθηκε αυστηρά εντός συνόρων δεν υπόκειται σε ρύθμιση από τη διεύθυνση τροφίμων και φαρμάκων!
Το πανεπιστήμιο του Delaware βρήκε ότι από τα 37 γνωστά εμφιαλωμένα νερά, τουλάχιστον τα 24 ήταν εκτός γραμμής τουλάχιστον ενός από τις 31 προδιαγραφές ορισμένες για πόση νερού! Το γραφείο συνελεύσεων ερευνητικών μελετών της Καλιφόρνια, ΗΠΑ έκανε το 1985 τυχαίους ελέγχους δειγμάτων εμφιαλωμένων νερών που πουλήθηκαν (brands όπως Alhambra, Black Mountain, Sparkletts, κλπ) και βρήκε έναν αριθμό από προβλήματα μολύνσεων, όπως διάφορα χημικές ουσίες, έντομα, φύκια, βακτήρια, νύχια, ακόμα και τσίχλα!!
Εξαιτίας της φύσης της εμφιάλωσης και της διάθεσης, είναι δύσκολο να αποφευχθεί η περιστασιακή μόλυνση από διάφορα σημεία στην όλη διαδικασία. Οι φυσαλίδες αέρα που μπαίνουν στα οικιακά δοχεία είναι φορτωμένες με βακτήρια και σκόνη που μολύνει το νερό κάθε φορά. Οι εταιρίες εμφιάλωσης συνιστούν να κρατείται το νερό μακριά από απευθείας έκθεση στον ήλιο και ακόμα και προμηθεύουν καλύμματα για τα μπουκάλια εξαιτίας των φυκιών, κλπ που μπορούν να αναπτυχθούν μέσα στα μπουκάλια λόγω της ζέστης και του φωτός.
technologianerou.blogspot